Hoe ervaren bewoners van de Poststraat de vervanging van kabels en leidingen bij hen voor de deur? We vroegen het hen, vlak voordat de coronacrisis uitbrak. Een reactie: “Als ze het in etappes doen, vind ik het niet zo erg.”

Woensdag 4 maart rond een uur of drie. Een zwarte auto komt langzaam, met knipperende alarmlichten, achteruit de Poststraat inrijden. Het is de vader van bewoner Nol Baeten, die oud ijzer komt ophalen.

Achteruitrijden vanaf de Karrestraat is begin maart de enige manier om dit deel van de Poststraat te bereiken. Autoverkeer kan niet meer via de Willem II-straat. Want daar, aan het begin van de Poststraat, worden kabels en leidingen vervangen.

Tegels bezorgen

“Ik heb gezegd: ‘Pa, kom vandaag maar. Want ik weet niet hoe lang je nog voor m’n deur kunt komen’,” legt Nol uit. Om die reden heeft hij vandaag ook de loodgieter over de vloer gehad en tegels laten bezorgen. Want als binnenkort de straat ook voor Nols huis openligt, wordt het ingewikkelder.

De bewoner van de Poststraat klaagt niet over de werkzaamheden. “Het moet nu eenmaal gebeuren. Als ze het in etappes doen, is het niet zo erg.” Het grootste probleem in de binnenstad vindt hij het gebrek aan parkeerruimte voor bewoners. Dat wordt door de werkzaamheden alleen maar erger.

Bouwhekken voor het raam

Te weinig parkeerruimte is ook de grootste klacht van zijn schuin-tegenover-buurvrouw Marijn. Op deze woensdagmiddag zit ze achter haar laptop aan de eettafel te werken, uitkijkend op de bouwhekken pal voor haar raam. Ze kan de gesprekken van de mannen in fluorescerend oranje werkkleding nét niet verstaan.

Aan de andere kant van de bouwhekken voor Marijns raam, is het trottoir vrijgelaten. Voetgangers en (brom)fietsers maken druk gebruik van de smalle doorgang.

In de binnenstad wordt op erg veel plekken tegelijk gewerkt, vindt Marijn. Het wemelt van de gele borden. Haar buurvrouw heeft ze gefotografeerd en op Facebook geplaatst. “Een dag van barrières overwinnen,” staat erbij.

Auto nergens kwijt

“Ik plan nu geen afspraken ’s avonds,” zegt Marijn. “Want als je terugkomt, kun je de auto nergens kwijt. En het is niet fijn om een eind te moeten lopen, als je de volgende ochtend twee jonge kinderen naar school moet brengen.”

Haar 7-jarige zoon zou het liefst met de fiets naar school gaan. “Maar dat vind ik te gevaarlijk, met die graafmachines en alles,” zegt Marijn. “Hij kan dit soort situaties nog niet overzien. En met mijn dochter voorop in het fietsstoeltje, kan ik niet snel genoeg ingrijpen.”

Druk maakt Marijn zich niet om de werkzaamheden. “Ik geloof het allemaal wel. Als zij vinden dat ’t gedaan moet worden…” Maar onhandig is het soms wel.